02191008210
نرخ بیکاری در کشور در حالی رو به رشد است که در برخی از شغل ها همچون انجام کارهای خدماتی در شهرداری تهران از نیروی کار افغانی به جای نیروی کار ایرانی استفاده می شود.
اواخر تیر ماه امسال اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور در بخشنامه‌ای، از تمام دستگاه‌های اجرایی دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی خواسته است تا کارگران مورد نیاز خود را از نیروی کار ایرانی تامین کنند.
دلیل صدور این بخشنامه "صیانت از نیروی کار داخلی، افزایش میزان اشتغال، کمک به حل معضل بیکاری و ساماندهی اتباع بیگانه" اعلام شد.
اما با این حال با گذری در شهر تهران مردان و نوجوانانی که لباس سبز و نارنجی شهرداری به تن دارند را خواهید دید که متاسفانه جز نیروهای جویای کار ایرانی نیستند.
این افراد که تعدادشان هم کم نیست برای شهرداری کار می کنند. چندی پیش یکی از جوانانی که در کوچه پس کوچه های شهر به جمع آوری زباله ها مشغول بود به خبرنگار ما گفت: : من و دوستم چند وقتی است از کرمانشاه به تهران آمدیم چون که در تهران موقعیت کار بهتر است. وی تاکید کرد که نه تنها برای شهرداری کار نمی کند بلکه شهرداری مانع کارشان هم هست.
وی در ادامه گلایه کرد: شهرداری فقط از نیروی کار افغانی استفاده می کند چرا که نیازی به بیمه کردن آنها نیست همچنین می تواند حقوق کمتری هم به آنها بدهد.
این در حالی است که معاون خدمات شهری شهرداری تهران نیز معتقد است که از نیروی کار افغان "به ناچار و تنها در بخش رفت‌وروب شهر" به کار گرفته می‌شوند.
وی گفته است: نمی‌توانیم بگذاریم زباله‌ها در سطح شهر باقی بماند و نظافت شهر را حتی برای یک روز تعطیل کنیم، به همین دلیل مجبوریم که از نیروهای افغانی استفاده کنیم.
این در حالی است که یک کارگر تبعه کشور افغانستان که دارای مجوز کار در ایران است و در منطقه 11 شهرداری تهران رفتگر است چندی پیش با گلایه از کمبود و در مواردی فقدان امکانات اولیه رفاهی که باید توسط پیمانکاران شهرداری در اختیار آنان قرار داده شود گفته است: نژاد ما به ابزاری برای محرومیت مان از حقوق صنفی تبدیل شده بطوری که با کوچکترین اعتراض به مشکلات صنفی کارفرما تهدید می‌کند که مجوز کارمان را باطل و ما را به افغانستان می‌فرستد و عجیب تر اینکه تجربه ثابت کرده قدرت انجام این کار را نیز دارند.
این رفتگر شهرداری همچنین از اخراج 13کارگر افغان از ایران در خرداد سال جاری خبر داده است و گفت: پیمانکار تا سال‌های گذشته حق آب، برق و گاز ما را پرداخت می‌کرد اما از امسال این پرداخت‌ها را قطع کرد و ما مجبرو به پرداخت آن هستیم تمامی امکانات رفاهی را کارگران از هزینه شخصی خود تهیه می‌کنند، مثلاً آشپزخانه خوابگاه را خودمان درست کردیم اما برای استحمام باید بیرون برویم.
با این حال که نیروهای افغانی هم چندان رضایتی از کار برای شهرداری ندارند، ولی استفاده از نیروی کار افغانی برای شهرداری نه تنها مقرون به صرفه است، بلکه از این افراد می تواند بیش از ظرفیت و توان یک نیروی کار ایرانی استفاده کند.
با وجود جای خالی آموزش در خصوص ساماندهی فضاهای سبز و دیگر اقلام اینچنینی در شهرداری که امروزه ظرفیت کاری آن توسط نیروی کار افغانی پر شده است، ای کاش مسئولین شهری و کشوری فکر چاره ای برای فرهنگ کار در کشور می کردند تا به جای استفاده از بیگانگان در مشاغل مختلف شاهد کاهش نرخ بیکاری در کشور باشیم.
اواخر تیر ماه امسال اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور در بخشنامه‌ای، از تمام دستگاه‌های اجرایی دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی خواسته است تا کارگران مورد نیاز خود را از نیروی کار ایرانی تامین کنند.
دلیل صدور این بخشنامه "صیانت از نیروی کار داخلی، افزایش میزان اشتغال، کمک به حل معضل بیکاری و ساماندهی اتباع بیگانه" اعلام شد.
اما با این حال با گذری در شهر تهران مردان و نوجوانانی که لباس سبز و نارنجی شهرداری به تن دارند را خواهید دید که متاسفانه جز نیروهای جویای کار ایرانی نیستند.
این افراد که تعدادشان هم کم نیست برای شهرداری کار می کنند. چندی پیش یکی از جوانانی که در کوچه پس کوچه های شهر به جمع آوری زباله ها مشغول بود به خبرنگار ما گفت: : من و دوستم چند وقتی است از کرمانشاه به تهران آمدیم چون که در تهران موقعیت کار بهتر است. وی تاکید کرد که نه تنها برای شهرداری کار نمی کند بلکه شهرداری مانع کارشان هم هست.
وی در ادامه گلایه کرد: شهرداری فقط از نیروی کار افغانی استفاده می کند چرا که نیازی به بیمه کردن آنها نیست همچنین می تواند حقوق کمتری هم به آنها بدهد.
این در حالی است که معاون خدمات شهری شهرداری تهران نیز معتقد است که از نیروی کار افغان "به ناچار و تنها در بخش رفت‌وروب شهر" به کار گرفته می‌شوند.
وی گفته است: نمی‌توانیم بگذاریم زباله‌ها در سطح شهر باقی بماند و نظافت شهر را حتی برای یک روز تعطیل کنیم، به همین دلیل مجبوریم که از نیروهای افغانی استفاده کنیم.
این در حالی است که یک کارگر تبعه کشور افغانستان که دارای مجوز کار در ایران است و در منطقه 11 شهرداری تهران رفتگر است چندی پیش با گلایه از کمبود و در مواردی فقدان امکانات اولیه رفاهی که باید توسط پیمانکاران شهرداری در اختیار آنان قرار داده شود گفته است: نژاد ما به ابزاری برای محرومیت مان از حقوق صنفی تبدیل شده بطوری که با کوچکترین اعتراض به مشکلات صنفی کارفرما تهدید می‌کند که مجوز کارمان را باطل و ما را به افغانستان می‌فرستد و عجیب تر اینکه تجربه ثابت کرده قدرت انجام این کار را نیز دارند.
این رفتگر شهرداری همچنین از اخراج 13کارگر افغان از ایران در خرداد سال جاری خبر داده است و گفت: پیمانکار تا سال‌های گذشته حق آب، برق و گاز ما را پرداخت می‌کرد اما از امسال این پرداخت‌ها را قطع کرد و ما مجبرو به پرداخت آن هستیم تمامی امکانات رفاهی را کارگران از هزینه شخصی خود تهیه می‌کنند، مثلاً آشپزخانه خوابگاه را خودمان درست کردیم اما برای استحمام باید بیرون برویم.
با این حال که نیروهای افغانی هم چندان رضایتی از کار برای شهرداری ندارند، ولی استفاده از نیروی کار افغانی برای شهرداری نه تنها مقرون به صرفه است، بلکه از این افراد می تواند بیش از ظرفیت و توان یک نیروی کار ایرانی استفاده کند.
با وجود جای خالی آموزش در خصوص ساماندهی فضاهای سبز و دیگر اقلام اینچنینی در شهرداری که امروزه ظرفیت کاری آن توسط نیروی کار افغانی پر شده است، ای کاش مسئولین شهری و کشوری فکر چاره ای برای فرهنگ کار در کشور می کردند تا به جای استفاده از بیگانگان در مشاغل مختلف شاهد کاهش نرخ بیکاری در کشور باشیم.
